Η εισήγηση εστιάζει στην έννοια της οπτικοποίησης της μάθησης και πραγματεύεται τον επαναπροσδιορισμό των κειμενικών στοιχείων του διηγημάτων του Παπαδιαμάντη με εποπτικά μέσα όπως εικόνα, ήχο, εκπόνηση με πολυμεσικό κείμενο,  τραγούδι, ταινία, γεγονός που δύναται να εικονοποιεί τη γνώση και να στηρίζει την κριτική σκέψη.  Για τον Sless (1981) η οπτική σκέψη είναι ένας μηχανισμός χειρισμού του οπτικού περιβάλλοντος με σκοπό τη δημιουργία συγκεκριμένων νοημάτων. Αποτελεί πραγματικά πρόκληση η χρήση της οπτικής σκέψης ως εκπαιδευτικό εργαλείο, καθώς η όραση διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο κατά τη διαδικασία της μάθησης. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού, που επαφίεται πλέον στην δική του διάθεση, από τη μια να εξυψώσει, αποκαλύπτοντας και μετουσιώνοντας στην τάξη τη δύναμη αυτού που θα διδάξει, υπερδιπλασιάζοντάς την με τα κατάλληλα  πολυμεσικά και τεχνολογικά εργαλεία και συνθέτοντας το ψηφιδωτό της λογοτεχνικής αξίας, και από την άλλη να αναδείξει την αξία της χρήσης πολυμεσικών εφαρμογών στη διδασκαλία της λογοτεχνίας, και δη του Παπαδιαμάντη. Μπορεί, άραγε, η διδασκαλία του έργου του πεζογράφου να μην είναι ένα απολιθωμένο διδακτικό γεγονός και να αποτελέσει, μέσα από τον προσληπτικό φακό των μαθητών, ένα πολυμορφικό καλλιτεχνικό φαινόμενο, το οποίο μπορεί να διεγείρει τη φαντασία των μαθητών και να μεταμορφώσει τη μελέτη του κειμένου σε μια διασκεδαστική εμπειρία με αισθητικό αποτέλεσμα;

Η οπτικοποίηση, μια μορφή αναπαράστασης της προσομοίωσης, παρέχει νέες δυνατότητες για την ανάδειξη και ερμηνεία δεδομένων και πληροφοριών, την ανάπτυξη κριτικής σκέψης.

Από την άλλη η λογοτεχνία θεωρείται ακόμη ως ένα πεδίο ισχυρής αντίστασης, εφόσον κυριαρχεί η αντίληψη ότι η τεχνολογία δεν μπορεί να έχει σχέση με την μύηση σε μία υψηλή τέχνη. Θεωρήθηκε ότι η λογοτεχνία δίνεται στα «σαγόνια της τερατόμορφης τεχνολογίας» και ανοίγει η πόρτα σε κινδύνους, (Τσολάκης ,2011).

Επισημαίνεται ότι είναι ανάγκη οι ΤΠΕ να χρησιμοποιηθούν στο μάθημα ως σημειωτικός πόρος και ως περιβάλλον ερμηνείας της λογοτεχνίας σε προσωπικό και συνεργατικό επίπεδο. Έτσι, οι ΤΠΕ θα γίνουν παράγοντας που θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση των μαθητών και των εκπαιδευτικών.

Η Σοφία Δ. Κανταράκη γεννήθηκε στο Βόλο και μεγάλωσε στη Σκιάθο, όπου και τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές της. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας-Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, του τμήματος Θεολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος με άριστα (Μ.Α) στη Βυζαντινή Ιστορία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, και στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων του ΕΑΠ. Είναι υπεύθυνη του Γραφείου Σχολικών Δραστηριοτήτων της ΔΔΕ Μαγνησίας, έχοντας υπηρετήσει ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στο Βόλο.

Έχει βραβευθεί από το Υπουργείο Παιδείας και το θεσμό Αριστεία και καινοτομία στην εκπαίδευση στον διαγωνισμό i-create. Έλαβε εθνικές και ευρωπαϊκές διακρίσεις σε διασχολικά προγράμματα. Επίσης έχει λάβει μέρος σε εκπαιδευτικά σεμινάρια και επιστημονικά συνέδρια με εισηγήσεις. Είναι Μέλος της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών, της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων, της Ελληνικής Εταιρείας Ακουστικής Οικολογίας, συνιδρυτικό Μέλος του Σωματείου Φίλοι του Αθανασάκειου Μουσείου Βόλου, της Πανελλήνιας ένωσης Λογοτεχνών και μέλος του ΚΕ. Βι. Μα. Συ. Είναι παντρεμένη και έχει τέσσερα παιδιά.