Η ελληνική μουσική, η Βυζαντινή μουσική και το δημοτικό τραγούδι, αποτελούν έναν μακρόβιο μουσικό πολιτισμό, μία αναγνωρίσιμη τέχνη, που ως πολυσυλλεκτική έκφραση και έντεχνη δημιουργία, φθάνει ως τις μέρες μας εκφράζοντας με έναν μοναδικό τρόπο, διαχρονικά νοήματα και αναλλοίωτες αξίες. Είναι μία μουσική παράδοση που δεν μπορεί και δεν πρέπει να λογίζεται σαν ένα ξεχασμένο έκθεμα μουσειακής αξίας αλλά αντίθετα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα σοβαρότητα και ως αδιαπραγμάτευτη αισθητική αξία, μιας άυλης κληρονομιάς. Μία μικρή αναφορά στη γενικότερη θέση της Βυζαντινής μουσικής στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και ειδικότερα στην υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση, μπορεί πολύ εύκολα να διαπιστώσει την επί σειρά ετών απαξιωτική στάση του θεσμικού πλαισίου. Με την ίδρυση των Μουσικών Σχολείων το 1988, ως σχολεία γενικότερης αισθητικής καλλιέργειας με κύριο άξονα τη μουσική, υψώθηκε μία άλλη ισχυρή αντιπρόταση παιδείας και πολιτισμού. Στα σχολεία αυτά, για πρώτη φορά επιχειρήθηκε η διδασκαλία της Ελληνικής μουσικής από τη θεωρία στην πράξη σε μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου. Στην ανακοίνωση μου και με αφετηρία την επετειακή αναφορά αυτής της διδασκαλίας στα Μουσικά Σχολεία, θα επιχειρηθεί μία κριτική προσέγγιση, ανάλυση και αναφορά στην ιστορία του θέματος, στους διδακτικούς προβληματισμούς, στην αισθητική, στα τεχνικά και παιδαγωγικά προβλήματα που προκύπτουν από τη διδασκαλία του αντικειμένου.

Ο Αντώνης Κωνσταντινίδης, είναι διδάκτορας μουσικολογίας, εκπαιδευτικός και κριτικός μουσικής. Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1972. Σπούδασε Μαθηματικά, Μουσικολογία και Θεολογία στο Α.Π.Θ.. Ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ και υπό την επίβλεψη του καθηγητή Γρηγόρη Στάθη εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, με αντικείμενο τη μουσικολογική μελέτη και μαθηματική τεκμηρίωση των λεπτών διαστημάτων στη θεωρία της ελληνικής μουσικής. Ακολούθησε μεταπτυχιακή παιδαγωγική ειδίκευση στο Α.Π.Θ. που επικεντρώθηκε στην ανάλυση της δομής και των στόχων των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών. Οι μουσικές του σπουδές περιλαμβάνουν ακόμη τη θεωρία της δυτικής μουσικής, πιάνο και βυζαντινή μουσική, την οποία διδάχτηκε από τον Άρχοντα πρωτοψάλτη κ. Χαρίλαο Ταλιαδώρο, δίπλα στον οποίο υπηρέτησε επί σειρά ετών ως δομέστιχος. Δίδαξε τη Ψαλτική τέχνη, Βυζαντινή μουσικολογία, Υμνολογία και Μουσική Κριτική, ως ειδικός επιστήμων σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στα Τμήματα Μουσικών Σπουδών, Θεολογίας και Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.. Ως μουσικοκριτικός, συνεργάστηκε από το 2000 και για μια δεκαετία, σε εβδομαδιαία βάση, με τις εφημερίδες «Μακεδονία της Κυριακής» και «Θεσσαλονίκη». Η ως τώρα δραστηριοποίησή του καταμετρά εκατοντάδες μουσικοκριτικά σημειώματα συναυλιών, οπερατικών παραστάσεων, σκηνικών παραγωγών, ηχογραφήσεων και κείμενα πολιτικού προβληματισμού. Το 2003 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της «’Ένωσης Ελλήνων Μουσικών και Θεατρικών Κριτικών». Διετέλεσε επί δύο θητείες πρόεδρος του «Συλλόγου Αποφοίτων του Τμήματος Μουσικών Σπουδών ΑΠΘ» και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της «Βυζαντινής Λειτουργικής Σκηνής - Κέντρο Εκκλησιαστικής Μουσικής». Μετά τη διάκρισή του στο σχετικό διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π. για την πρόσληψη καθηγητών Μουσικής, διορίστηκε το 2002 στη δημόσια εκπαίδευση και έκτοτε υπηρετεί ως καθηγητής μουσικής στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Το 2015, μετά από σχετική προκύρηξη του Ι.Ε.Π. εκπόνησε το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών της Βυζαντινής Μουσικής για την Α' και Β' Γυμνασίου των Μουσικών Σχολείων.