Έχοντας εργαστεί επί σειρά ετών σε σχολεία  Αισθητικής Αγωγής (Μουσικό Παλλήνης, Ιλίου, Καλλιτεχνικό Γέρακα) αλλά και σε "κοινά" σχολεία, στην Αθήνα και την επαρχία, μπορώ να διακρίνω αμυδρά την επίδραση του στοιχείου της τέχνης σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον, είτε ως έντονη παρουσία, είτε ως δημιουργούμενη εν απουσία ανάγκη.

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι αυτού του τύπου η Παιδεία μετά από την πρώτη δεκαετία (όσον αφορά τα Καλλιτεχνικά) και το πρώτο τέταρτο του αιώνα (όσον αφορά τα Μουσικά), πέτυχε και μάλιστα σε εντυπωσιακό βαθμό. Αλλά αυτό μοιάζει με την ανακάλυψη του αυτονοήτου - πράγμα καθόλου αυτονόητο. Η Μουσική, με την ετυμολογική της έννοια, ας μη ξεχνάμε, ήταν στην κλασσική εποχή βασικό κομμάτι της εκπαίδευσης. Ο Πολιτισμός, σήμερα μάλιστα που όλοι μιλούν γι αυτόν όσο τον αντιμετωπίζουν σαν παράπλευρη επιδότηση, δεν είναι καθόλου δεδομένος στο νέο σχολείο.

Η τέχνη έχοντας τη μαγική θέση γειτονίας με την πραγματικότητα, είναι ικανή να μεταφέρει εντάσεις σε ένα αποπυρηνικοποιημένο πεδίο, απλώς αλλάζοντας το σημείο θέασης. Εισάγοντας την 3η διάσταση σ' ένα 2διάστατο κόσμο (ή την 4 σε ένα 3διάστατο). Συνήθως βέβαια, είναι μονοδιάστατος ο κόσμος μας.

Έχοντας εργαστεί με διπλή ιδιότητα, άλλοτε ως Μαθηματικός και άλλοτε ως Εικαστικός, μπορώ να πω ότι αυτή η αλλαγή πολικότητας αρκεί για να δώσει τα εργαλεία της έμπνευσης και της κατανόησης, τόσο στον μαθητή όσο και στον εκπαιδευτικό. Αρκεί να αντιληφθούμε την όλη διαδικασία της μάθησης σαν μια εμπειρία καλλιτεχνικής δημιουργίας (και αντιστρόφως). Και βέβαια τον Καλλιτέχνη ως ένα εαυτό στον οποίο όλοι έχουμε μετοχές και επίσης όλοι έχουμε δικαίωμα πρόσβασης.

Δημήτριος Ευθυμίου (κατά κόσμον Τζίμης), ΠΕ08, ΠΕ03 Εκπ/κός με οργανική στο Καλλιτεχνικό Σχολειο Γέρακα. Συγγραφέας διάφορων λογοτεχνικών αποσπασμάτων, εκπαιδευτικών βοηθημάτων (Ερευνητικές Εργασίες, Βοηθός Εκπ/κού στο Μάθημα της Γλυπτικής). Συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις και διάφορες εικαστικές δράσεις με ανθρωπιστικό περιεχόμενο. Πατέρας ενός παιδιού.