Η διδασκαλία της Τοπικής Ιστορίας στην Γ΄ Γυμνασίου έχει προστεθεί  στα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών της Ιστορίας την τελευταία δεκαετία.  Παρ’ όλα αυτά δυστυχώς σε λίγες περιπτώσεις διδάσκεται πραγματικά στα σχολεία, γιατί καθηγητές/τριες που διδάσκουν το μάθημα επικαλούνται την έλλειψη διδακτικού χρόνου. 

Η Τοπική Ιστορία βοηθά τους/τις μαθητές/τριες να ευαισθητοποιούν περισσότερο για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν, να ερευνήσουν τον περίγυρό τους, να ανασύρουν προφορικές ιστορίες των γονιών τους και των παππούδων τους και να τις καταγράψουν και με αυτόν τον τρόπο να κατανοήσουν καλύτερα και την κοινωνική ιστορία του τόπου τους, αλλά και της πατρίδας τους.

Μέσα από το πλέξιμο της προσωπικής ιστορίας με την κοινωνική ιστορία των τόπων και των χρονικών περιόδων, στις οποίες ζουν, γίνεται φανερό με ποιον τρόπο το συλλογικό, το πολιτικό επηρεάζει το προσωπικό και το αντίστροφο. Οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων έχουν πολλές φορές μεγαλύτερη σημασία από τα ιστορικά γεγονότα, τα οποία ξερά, χωρίς τις προσωπικές ιστορίες, μας φαίνονται απρόσιτα και ξένα. Με αυτό τον τρόπο το μάθημα της Ιστορίας γίνεται ένα ενδιαφέρον μάθημα, ελκυστικό για τις/τους μαθήτριες/τές, γιατί τους εμπλέκει προσωπικά.

Η τέχνη της φωτογραφίας μπορεί να συνδεθεί άμεσα με τη διδασκαλία της Τοπικής Ιστορίας με πολλαπλά οφέλη.

Οι μαθήτριες και οι μαθητές ενθαρρύνονται να ψάξουν τις προσωπικές τους ιστορίες και τα οικογενειακά άλμπουμ φωτογραφίας. Να πάρουν συνεντεύξεις από άτομα του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος, τα οποία έχουν αναμνήσεις από σημαντικά ιστορικά γεγονότα της εποχής στην οποία έζησαν. 

Οι οικογενειακές φωτογραφίες δεν έχουν σημασία μόνο για τα στενά όρια της οικογένειας μέσα στην οποία δημιουργήθηκαν, αλλά η συμβολή τους επεκτείνεται σε όλη την κοινωνία και μπορούν να χρησιμεύσουν ως τεκμήρια μιας ιστορικής εποχής, μιας κοινότητας, ενός τόπου, μιας γενιάς, μιας κοινωνικής ομάδας, μιας μειονότητας.

Παραπέρα οι μαθητές/τριες μπορούν να χρησιμοποιήσουν στην έρευνα της περιοχής στην οποία ζουν τη φωτογραφία για να αποτυπώσουν στιγμές σύγχρονης τοπικής ιστορίας και να δημιουργήσουν μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν.

Η Κατερίνα Αλεξιάδη είναι πτυχιούχος του Τομέα Φιλοσοφικών και Παιδαγωγικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Παρακολούθησε μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Φιλοσοφία – Παιδαγωγικά – Κοινωνιολογία). Είναι πτυχιούχος του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών (κατεύθυνση Θεατρολογία – Μουσικολογία) και του Μεταπτυχιακού της Πολιτιστικής Διαχείρισης του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου.

Από τον Απρίλιο του 2017 είναι υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου στον Τομέα του Οπτικού Πολιτισμού. 

Είναι απόφοιτος του Διετούς Επαγγελματικού Κύκλου Σπουδών Μουσικοκινητικής Αγωγής C. ORFF  της Σχολής Μωραΐτη.

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα κλασικού τραγουδιού, αρμονίας της μουσικής και κλασικού και σύγχρονου χορού. Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις εμπνευσμένες από τις τραγωδίες του Ευριπίδη Τρωάδες, Βάκχες, Μήδεια, με την ομάδα Θεάτρου Οψ της Κατερίνας Παπαϊακώβου και σε παραστάσεις χορού.

Έχει εργαστεί με θεατρικές ομάδες παιδιών και έχει διοργανώσει παραστάσεις.

Έχει οργανική θέση ως φιλόλογος στο Πειραματικό Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης. Από τον Σεπτέμβριο του 2014 εργάζεται στη ΔΔΕ Ανατολικής Αττικής ως Υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων.

Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Εκπαίδευση & Θέατρο, του Πανελληνίου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, του Ελληνικού Συλλόγου Μουσικοκινητικής Αγωγής Carl Orff και της Παιδαγωγική Ομάδας “Το Σκασιαρχείο”.