Στην παρούσα μελέτη θα εξεταστούν  έργα από διαφορετικές εποχές και θεατρικά είδη που αναφέρονται στον τρόπο διδασκαλίας και πρόσληψης της γνώσης.  Τα έργα που θα εξεταστούν είναι τα εξής: Αριστοφάνους Όρνιθες, Μολιέρου Ο Αρχοντοχωριάτης,  Μπ.  Μπρέχτ Η ζωή του Γαλιλαίου και Ε. Ιονέσκο Το μάθημα. Στα έργα αυτά θίγονται ζητήματα κατανόησης, ερμηνείας, απομνημόνευσης, βιωματικότητας, ρόλου του διδάσκοντος  και των διδασκομένων  τόσο  σε θεωρητικά μαθήματα όσο και σε μαθήματα  των θετικών επιστημών. Το νήμα που συνδέει τα αποσπάσματα αυτά, παρά το ότι αναφέρονται σε διαφορετικές εποχές και άρα σε διαφορετικά κοινωνικοπολιτισμικά πλαίσια, βρίσκεται στην διδακτική μετατόπιση (transposition didactique) από την επιστημονική γνώση στην διδασκόμενη ή σχολική γνώση. Η σχολική γνώση, η οποία αποτελεί ένα προϊόν επιλογών, συγκερασμού των διαθέσιμων επιστημονικών γνώσεων προκειμένου να ανταποκριθεί στο πρόγραμμα σπουδών (Chevalard & Johsua 1991), καθώς μεταδίδεται από τον εκπαιδευτικό, παρά το γεγονός ότι  υπεισέρχεται και η γνώση του ειδικού για την μετάδοσή  της (savoirs  d’ expertise des enseignents)  καθίσταται   προσωπική και αποσπασματική Beacco (2010). Η προσπάθεια του δασκάλου να μεταδώσει την  επιστημονική (;) γνώση καταλήγει  σε απώλεια σκέψης (Ιονέσκο), ψευδαίσθηση της γνώσης (Μολιέρος), ή στην  «λόγια» αλαζονεία (Κακριδής 1974) (Αριστοφάνης)   σε αντίθεση με την προσπάθεια του δασκάλου Γαλιλαίου (Μπρεχτ), ο οποίος επανεισάγει  τη βιωματική ανακάλυψη, ως αποτέλεσμα της άμεσης εμπειρίας. Οι καταστάσεις αυτές  οδηγούν, συχνά, στο κωμικό, στο γκροτέσκο, στο γελοίο και το παράλογο που το θέατρο έχει τα μέσα να το αναδεικνύει οδηγώντας τις καθημερινές σκηνές στην ακραία συνέπειά τους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το περιεχόμενο των συγκεκριμένων θεατρικών κειμένων που μελετήθηκαν από τους μαθητές λειτούργησε ως ένα πεδίο αποκάλυψης της σχέσης του εκπαιδευτικού με τη γνώση και με τους μαθητές του, διαπιστώσαμε, πράγματι, ότι μέσω της τέχνης οι μαθητές  καλλιέργησαν κριτήρια και έναν τρόπο σκέψης ικανό να οδηγήσει στην συνειδητοποίηση και την εναντίωση προς κάθε αλλοτριωτική δομή (Adorno 1996, 2000) στο χώρο του σχολείου.

Η Αλεξάνδρα Ασημακοπούλου αποφοίτησε από  το Γαλλικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών  (1981) και από το τμήμα Μέσων και Νέων Ελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1986). Το  Διδακτορικό της  δίπλωμα έχει θέμα τη Διδακτική της Νέας Ελληνικής ως  ξένης/δεύτερης  γλώσσας (Τμήμα  Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου  Αθηνών).

Έχει εργαστεί  στη ιδιωτική και τη δημόσια μέση εκπαίδευση. Υπηρέτησε ως καθηγήτρια γαλλικής γλώσσας, ως καθηγήτρια Νέων Ελληνικών σε  αλλοδαπούς, ως φιλόλογος καθηγήτρια σε Δημόσια Γυμνάσια και Λύκεια και  ως Υποδιευθύντρια στο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης. Από το Σεπτέμβρη του 2014 είναι Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων στην Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας        Εκπαίδευσης Γ΄Αθήνας.
 Έχει δημοσιεύσεις και έχει  συμμετάσχει σε συνέδρια με εισηγήσεις σχετικά με τη διδακτική των φιλολογικών μαθημάτων.

Η Ελένη Λυμπεροπούλου σπούδασε μαθηματικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι πάνω στη Διδακτική των μαθηματικών και της πληροφορικής αλλά και στη μαθηματική Στατιστική και την επεξεργασία στατιστικών στοιχείων (ParisVI, Paris VII).
Εργάζεται ως καθηγήτρια μαθηματικών στη Μέση εκπαίδευση από το 1982 και για πέντε χρόνια δούλεψε και στο Ευρωπαϊκό Σχολείο Βρυξελλών. Από το Νοέμβρη του 2010 είναι Σχολική Σύμβουλος μαθηματικών στη Δευτεροβάθμια Διεύθυνση Εκπαίδευσης Δυτικής Αττικής  και στην Γ΄Αθήνας.
Είναι εκπαιδευτής  για το Β΄επίπεδο στις Τ.Π.Ε. Έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή συνέδρια και έχουν δημοσιευτεί πολλά άρθρα της σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά, σχετικά με την εκπαίδευση.