Η ανάγκη του ανθρώπου για αυτοσχεδιασμό είναι σίγουρα συνυφασμένη με την ανάγκη για έκφραση και την έμφυτη δημιουργικότητά του. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους ο αυτοσχεδιασμός αποδείχθηκε ωφέλιμος για την τέχνη. Όχι μόνο βελτιώνει την εμπειρία του καλλιτέχνη, αλλά και το κοινό ευεργετείται από τις αρετές του αυθορμητισμού. Τι συμβαίνει όμως με την εκπαίδευση. Συνδέεται ο Αυτοσχεδιασμός με την καθημερινή διδακτική πρακτική όλων των μαθημάτων και ειδικότερα των θετικών μαθημάτων;

Η τεχνική του αυτοσχεδιασμού αν και προέρχεται από τις εμπειρίες του αυτοσχεδιασμού στο θέατρο, μπορεί να προσαρμοστεί στη σχολική τάξη αν αξιοποιηθούν τα χαρακτηριστικά της νέας γενιάς (Net Generation), της πολλαπλής νοημοσύνης και των μαθησιακών στυλ και της ποικιλίας των συνεργατικών δραστηριοτήτων μάθησης που ήδη λαμβάνουν χώρα σε ένα μαθητο-κεντρικό περιβάλλον. Με αυτόν τον τρόπο ο αυτοσχεδιασμός που οργανώνεται σε συνεργατικές μαθησιακές δραστηριότητες, μπορεί να αποτελέσει ισχυρό εργαλείο για την προώθηση της μάθησης σε βάθος (deep learning).

Αναφορικά με τις Φυσικές Επιστήμες, είναι κοινώς αποδεκτό, ότι εκτός από την αυστηρή ορολογία και τις τεχνικές, υπάρχουν και  οι έννοιες της διερεύνησης, της αναζήτησης, της ανακάλυψης. Όταν οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούν τα ερωτήματα και τις ανακαλύψεις των μαθητών για να πραγματοποιήσουν συνδέσεις, θα πρέπει να αυτοσχεδιάσουν. Ο αυτοσχεδιασμός είναι μια τεχνική που θα έχει τη δυνατότητα να ισορροπεί αυτά τα οποία συμπεραίνουν οι μαθητές και τις πρακτικές τις επιστήμης, με τις οποίες θα πρέπει να συνδεθούν οι ιδέες των μαθητών.

Σε αυτό το πλαίσιο, η παρούσα εισήγηση αποτελεί μία προσπάθεια θεωρητικής προσέγγισης που αφορά τη διασύνδεση του αυτοσχεδιασμού με τη διδακτική των Φυσικών Επιστημών στο Δημοτικό Σχολείο, αξιοποιώντας τις μεθοδολογικές προσεγγίσεις της Τέχνης, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Πιο συγκεκριμένα, θα επιχειρηθεί να εξεταστεί η αποτελεσματικότητα εφαρμογής διδακτικής πρακτικής που ενσωματώνει τον αυτοσχεδιασμό και τη δημιουργικότητα μέσα από το σχεδιασμό εκπαιδευτικών σεναρίων σε θέματα Σύγχρονης Φυσικής και Αστρονομίας.

Η Κωνσταντίνα Κότσαρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Έλαβε το 1^ο της Πτυχίο από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών το 2004 και από το 2005 εργάζεται ως μόνιμη εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το 2007 φοίτησε παράλληλα στο  Εργαστήρι Δημοσιογραφίας’, ενώ επιλέχθηκε με Κατατακτήριες Εξετάσεις στο Τμήμα Επικοινωνίας Μέσων & Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, από όπου αποφοίτησε το 2012. Το 2013 άρχισε να φοιτά στο ΠΜΣ του ΕΚΠΑ, Θεωρία Πράξη και Αξιολόγηση Εκπαιδευτικού Έργου, λαμβάνοντας, παράλληλα, υποτροφία ΙΚΥ. Το 2015 αποφοιτά με Άριστα και συνεχίζει τις σπουδές της στο εξ αποστάσεως πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστήμιου Λευκωσίας, όπου αποφοιτά με Άριστα το 2016. Από τον Απρίλιο του 2016 είναι Υποψ. Διδάκτωρ στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας τους ΕΚΠΑ με θέμα «Αυτοσχεδιασμός και Δημιουργικότητα στη Σύγχρονη Φυσική και την Αστρονομία.  Θεωρητική και Πρακτική Διασύνδεση Επιστήμης, Τέχνης και Πολιτισμού κατά τη διδακτική των Φυσικών Επιστημών σε Δημοτικό και Γυμνάσιο». Από το 2015 είναι ερευνήτρια σε ευρωπαϊκά έργα που σχετίζονται με τα μαθήματα STEM σε συνδυασμό με την τέχνη (STEAM), όπως το Πρόγραμμα «Μαθαίνοντας την Επιστήμη μέσα από το Θέατρο». Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και Νορβηγικά.