Η ταχεία διάδοση των νέων τεχνολογιών έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη ριζική αλλαγή των σημερινών μαθητών, τους οποίους φαίνεται πως το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι σχεδιασμένο για να διδάξει. Ο τρόπος με τον οποίο οι "ψηφιακά αυτόχθονες" (digital natives), όπως αποκαλούνται, μαθητές, χειρίζονται τη γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών, των ψηφιακών παιχνιδιών και του διαδικτύου βρίσκεται κατ' αναλογία με τη μητρική τους γλώσσα.

Όσοι από την άλλη πλευρά δεν έχουν γεννηθεί μέσα στον ψηφιακό κόσμο, αλλά σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο της ζωής τους έχουν γοητευθεί από τις δυνατότητες της τεχνολογίας ή έχουν αναγκαστεί να χρησιμοποιήσουν τα ψηφιακά μέσα, ανήκουν σε μια διαφορετική κατηγορία. Στη διεθνή βιβλιογραφία, οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς, που φαίνεται να αντιστοιχούν ακόμα στους σημερινούς εκπαιδευτικούς, καλούνται "ψηφιακοί μετανάστες"(digital immigrants), καθώς μπορεί άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, να προσαρμόζονται στο περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται, ωστόσο πάντοτε διατηρούν κάποια «προφορά» στη χρήση της νέας τους γλώσσας.

Η πραγματικότητα αυτή φαίνεται να διαμορφώνει ένα σύγχρονο "ψηφιακό χάσμα γενεών", το οποίο η εκπαίδευση καλείται να αντιμετωπίσει, καθώς ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά λαμβάνουν και προσλαμβάνουν τις πληροφορίες είναι πολύ διαφορετικός από τον τρόπο που οι εκπαιδευτικοί έχουν μάθει να διδάσκουν, αλλά και να αντιμετωπίζουν τη γνώση γενικότερα.

Η παρούσα εισήγηση σκοπεύει να αναδείξει τους τρόπους με του οποίους το Θέατρο στην Εκπαίδευση με τη χρήση Ψηφιακών Μέσων, δύναται να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη γεφύρωση του ιδιότυπου αυτού "χάσματος". Το Ψηφιακό Δράμα (Digital Drama) αξιοποιώντας τη γλώσσα των "ψηφιακά γηγενών" μαθητών, εξακολουθεί να διατηρεί τα βασικά χαρακτηριστικά του δράματος, δηλαδή, την έννοια της δημιουργίας, της δράσης, της αλληλεπίδρασης, αλλά και την παραγωγή ενός τελικού προϊόντος που απευθύνεται σε κάποιο κοινό. Μπορεί συνεπώς να λειτουργήσει ως ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του εκπαιδευτικού, χωρίς να αλλοιώσει τον πυρήνα αυτού του σύνθετου πολιτισμικού φαινομένου που καλούμε Θέατρο, δημιουργώντας μια "γέφυρα επικοινωνίας" ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.

Η Αιμιλία Καραντζούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ναύπλιο. Είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Είναι κάτοχος του Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών "Θέατρο και Εκπαίδευση" του ΠΤΔΕ του ΕΚΠΑ και από τον Μάρτιο του 2018 υποψήφια Διδάκτωρ στον αντίστοιχο τομέα του τμήματος. Έχει αναπτύξει ερευνητική δραστηριότητα στο πλαίσιο του προγράμματος “Theatrum Mundi” που εντάχθηκε στις επιμέρους δραστηριότητες του Ευρωπαϊκού Προγράμματος “Creative Europe 2016-2017” και στο πλαίσιο του προγράμματος «Η εξέλιξη της νεοελληνικής δραματουργίας στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης» που εντάχθηκε στο έργο «Ανάπτυξη της Έρευνας και της Εκπαίδευσης Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης», ενώ τα τρέχοντα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν τη αξιοποίηση ψηφιακών μέσων στο Θέατρο στην Εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως εκπαιδευτικός στα Αρσάκεια Δημοτικά Σχολεία Ψυχικού της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας.