Η προβληματική της παρούσας εισήγησης συνεχίζει να υφίσταται ήδη από τη δεκαετία του 1980 και αφορά στα εξής τρία πεδία: α) Ως προς την εκπαιδευτική διαδικασία: Τα καλλιτεχνικά μαθήματα (θέατρο, μουσική, εικαστικά και οπτικές τέχνες, χορός, κ.ά.) δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα στο σχολείο και οι τέχνες στο ωρολόγιο πρόγραμμα δεν έχουν τη θέση που -αναλογικά προς τα άλλα μαθήματα- δικαιούνται, θέση που συνδέεται και με την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης. β) Ως προς τους εκπαιδευτικούς: Σχεδόν απουσιάζει η πρόσληψη και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών των καλλιτεχνικών μαθημάτων, ενώ δεν ενθαρρύνεται η συνεργασία μεταξύ τους και με τους άλλους εκπαιδευτικούς, παρά την ύπαρξη σχετικού διαθεματικού πλαισίου. γ) Ως προς τη χάραξη εθνικής εκπαιδευτικής πολιτικής: Δεν υφίσταται ένας εθνικός φορέας για τα καλλιτεχνικά μαθήματα, με το κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό που θα σχεδιάζει και θα προάγει την καλλιτεχνική παιδεία με βάση τις ανάγκες του σημερινού και μελλοντικού ελληνικού σχολείου ως μοχλού πνευματικής, κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Επομένως, τα καλλιτεχνικά μαθήματα θα χρειαστεί άμεσα να βρουν ισότιμη θέση στο ωρολόγιο πρόγραμμα, οι εκπαιδευτικοί δια βίου να επιμορφώνονται και να ενθαρρύνεται η αναστοχαστική και συνεργατική αντίληψη για την επαγγελματική τους ανάπτυξη. Αναγκαία συνθήκη της αναδιαμόρφωσης του Προγράμματος αποτελεί η συνύπαρξη των τεχνών στο σχολικό περιβάλλον, τόσο στο σχεδιαστικό όσο και στο εφαρμοστικό επίπεδο. Και, βέβαια, επιβάλλεται η πολιτεία να χαράξει μια εθνική στρατηγική ώστε η καλλιτεχνική αγωγή να συμβάλει στην αναγέννηση της ελληνικής ταυτότητας του σχολείου στη μετα-δημοκρατική Ευρώπη του 2018.

Ο Σίμος Παπαδόπουλος είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του ιδίου Πανεπιστημίου, όπου εκπόνησε διδακτορική διατριβή με θέμα: «Η διδακτική αξιοποίηση της δραματοποίησης στο μάθημα της Γλώσσας στο δημοτικό σχολείο». Εργάζεται ως επίκουρος καθηγητής στο ΠΤΔΕ του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και εμψυχωτής θεάτρου. Το έργο του επικεντρώνεται στη θεατρική και θεατροπαιδαγωγική έρευνα και συγγραφή, με δημοσιεύματα σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους, με επιμέλειες βιβλίων, με εισηγήσεις σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά συνέδρια, με τη συμμετοχή του σε ερευνητικά προγράμματα και επιτροπές. Σημειώνουμε ιδιαίτερα τις μελέτες του «Με τη Γλώσσα του Θεάτρου» (Κέδρος, 2007) και «Παιδαγωγική του Θεάτρου» (2010). Οι γνωστικές περιοχές των ενδιαφερόντων του εστιάζονται στην παιδαγωγική και διδακτική του θεάτρου, στην ανάλυση του δραματικού κειμένου, στο θέατρο για παιδιά και νέους, στο έργο των Μπρεχτ και Τσέχωφ κ.ά.