Το σχολείο αποτελεί ιδανικό χώρο για την εκτύλιξη των δημιουργικών δυνάμεων των νεαρών μαθητών και μαθητριών -δυνάμεων που συχνά υπνώττουν- και ως εκ τούτου, οι θεσμοθετημένες από την Πολιτεία σχολικές εορτές οφείλουν να αποτελέσουν και αυτές πεδίο ανάπτυξης της δημιουργικότητας. Άλλωστε, η έννοια του σχολείου ως κοινωνικού χώρου (place) αποτελεί ένα από τα τέσσερα στοιχεία που συλλειτουργούν κατά την έκφραση της δημιουργικότητας, ένα από τα 4 p δηλαδή, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία (personality, procedure, product, place).

Οι σχολικές εορτές, όμως, συχνά αποτελούν πάρεργο, επίδειξη ρητορείας ή στείρα ποιητικά αναλόγια. Η παρούσα εισήγηση προτείνει τη σύζευξη της Δημιουργικής Γραφής με το Θέατρο, τα Εικαστικά, τη Μουσική σε ένα αποτέλεσμα που θα είναι συλλογική μαθητική δημιουργία (collective creation / play building). Τέτοιου τύπου εγχειρήματα αφ’ ενός ενθαρρύνουν την ατομική συμβολή, αφ’ ετέρου συναρθρώνουν την ατομική δημιουργία σε ένα όλον. Η προσέγγιση αυτή εμπεδώνει στη μαθητική συνείδηση το γεγονός ότι η λέξη έχει πολύπτυχη λειτουργία (ιδέα, φορέας ήχου, παράσταση έννοιας, εικόνα) και καταδεικνύει την κατασκευαστική πτυχή της δημιουργικής γραφής, φωτίζοντας τη σταδιακή πορεία από το μηδέν στη θεατρική παράσταση. Το τελικό αυτό προϊόν (product) χαρακτηρίζεται από τις τρεις ιδιότητες που οφείλει να φέρει η δημιουργική ιδέα, σύμφωνα με τον ορισμό των Kaufman και Sternberg (2011): να είναι καινοτόμος ή καινούρια (new), να έχει αξία (good) και να ανταποκρίνεται σε μια στοχοθεσία (relevant).

Η παρούσα εισήγηση, επομένως, προτείνει τη δημιουργία σχολικής εορτής από το μηδέν, μέσα από τη συνομιλία του λόγου και των παραστατικών τεχνών. Χρησιμοποιεί δε ως παράδειγμα αναφοράς την εορτή της 25^ης Μαρτίου, η οποία κατά γενική εκτίμηση θεωρείται η δυσκολότερη, κυρίως λόγω της χρονικής απόστασης που χωρίζει τους μαθητές από το 1821. Η αισθητική του πράγματος οφείλει να απεμπλακεί από την περιοριστική προσέγγιση του παρελθόντος και να τιμήσει τον επαναστατικό αγώνα με σύγχρονες προσεγγίσεις, όπως είναι η δημιουργία θεατρικής παράστασης με δραματοποίηση των ίδιων των μαθητικών κειμένων.

Η Αλίκη Συμεωνάκη αποφοίτησε από το τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ, με ειδίκευση στην Κλασική Φιλολογία, και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στον ίδιο τομέα. Η διδακτορική της διατριβή με θέμα «Η Ποίηση ως Δημιουργική Γραφή στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» ερευνά το διδακτόν της ποιητικής τέχνης στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής πράξης. Εργάστηκε επί διετία ως επιστημονικός συνεργάτης στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης (Τμήμα Βιβλιοθηκονομίας), διδάσκοντας Aρχαία Eλληνική Λογοτεχνία, και στη συνέχεια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (1998-2017). Το 2017 πραγματοποιήθηκε η μετάταξή της από το 1ο Πειραματικό Λύκειο «Μανόλης Ανδρόνικος» στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ σε θέση ΕΔΙΠ. Το 2015 της ανατέθηκε από το ΙΕΠ η κατάρτιση Προγράμματος Σπουδών για το μάθημα της Δημιουργικής Γραφής και συνέβαλε στη δημιουργία του σχετικού Οδηγού για τον Εκπαιδευτικό. Επιπλέον, συντόνισε τη συγγραφική ομάδα που εκπόνησε Εγχειρίδιο Δημιουργικής Γραφής για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με ανάθεση του Κυπριακού Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού (2012). Δημοσίευσε επιστημονικά άρθρα σχετικά με το αντικείμενο της Δημιουργικής Γραφής (ενδεικτικά, πέρα από τον ποιητικό λόγο, ερευνάται η σύνδεση της Δημιουργικής Γραφής με το Θέατρο, την Κλασική Γραμματεία κ.ά), πήρε μέρος σε συνέδρια και ημερίδες, ενώ ανέλαβε πολλές επιμορφώσεις εκπαιδευτικών στην Ελλάδα και την Κύπρο. Σταθερή επιδίωξη και ερευνητικό ζητούμενο η ικανότητα των μαθητών στη σύνθεση ποιητικού λόγου και θεατρικού κειμένου.