Διανύοντας ήδη τη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα η συζήτηση για τον πολιτισμό και τις πολιτικές του λαμβάνει  αναπόφευκτα υπόψη της (ή τουλάχιστον οφείλει να το κάνει) τις σοβαρές επιπτώσεις της οικονομίας στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό καθώς επίσης και τις συνεχόμενες εξελίξεις στο χώρο της τεχνολογίας της επικοινωνίας. Για πολλούς,  οι εν λόγω εξελίξεις μπορούν να λειτουργήσουν αντισταθμιστικά. Η κοινωνικοοικονομική αβεβαιότητα και σύγχυση που δημιουργεί η αστάθεια της πρώτης ισοσκελίζονται από τις ασύλληπτες πλέον δυνατοτήτες που προσφέρει στον χρήστη η δεύτερη. Σε μία τέτοια προοπτική το κλειδί είναι η δημιουργικότητα. Η τρέχουσα εποχή έχει ήδη από το ξεκίνημά της ορίσει τη δημιουργικότητα ως τη βασική πηγή της οικονομίας της (Throsby, 2010, σελ. 187). Εξάλλου, πολλοί χαρακτηρίζουν τη περίοδο που διανύουμε ως ‘εποχή της δημιουργικότητας’ (creativity era), η οποία ξεκίνησε με το τέλος του 20^ου αιώνα (εποχή της πληροφορίας και των αναλογικών μέσων επικοινωνίας) και συνέπεσε με την ανάπτυξη του διαδικτύου και της πλανητικής επικοινωνίας ανάμεσα σε συνδεδεμένους χρήστες παραγωγούς ή εν δυνάμει παραγωγούς περιεχομένου (content-providers) (Hartley, Wen, & Li, 2015, σελ.6).

Η συζήτηση για τις τέχνες (κατεξοχήν μέσα, φορείς και εκφραστές δημιουργικότητας) οφείλει να λάβει υπόψη της τα παραπάνω και να επαναπροσδιορίσει τη θέση και το ρόλο τους στο πλαίσιο της δημόσιας εκπαιδευτικής πολιτικής για το δημόσιο σχολείο. Η παρούσα εισήγηση εφορμά από μία τέτοια βάση με σκοπό να προτείνει και να περιγράψει τους βασικούς άξονες ενός συνθετικού-συνεργατικού προγράμματος σπουδών των μαθημάτων τέχνης για το δημοτικό σχολείο. Το εν λόγω πλαίσιο α) υιοθετεί τη σφαιρική προσέγγιση της τέχνης μέσα από διαδικασίες σύγκλισης των αντικειμένων της (μουσική, θέατρο, εικαστικά) β) φέρνει σε επαφή την καλλιτεχνική εκπαιδευτική διαδικασία με τους πρωταγωνιστές της πολιτιστικής παραγωγής και τους μηχανισμούς προώθησής της και, τέλος, γ) οραματίζεται ένα αναθεωρητικό περιεχόμενο της έννοιας ‘δημιουργικότητα’, που μπορεί να καλλιεργηθεί στον μαθητή, ως ενός γενικευμένου παρά ατομικού πληθυσμιακού χαρακτηριστικού.

Είμαι απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών (2004). Το 2011 ανακυρήχθηκα διδάκτορας του τμήματος. Η διατριβή μου αφορούσε στην ανάδειξη της πολιτιστικής γραμμής και πολιτικής που ακολούθησε το ραδιοφωνικό Τρίτο Πρόγραμμα στα χρόνια που διευθυντής του ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Το 2012 κυκλοφόρησε ως βιβλίο με τίτλο Το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας στα χρόνια του Μάνου Χατζιδάκι: κοινωνικές και πολιτιστικές προσεγγίσεις (Fagottobooks).

Από το 2016 είμαι μεταδιδακτορικός ερευνητής του τμήματος Μέσων Επικοινωνίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η εργασία μου εστιάζει στην εξεύρεση βιώσιμων επιχειρηματικών μοντέλων στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας στην Αθήνα κατά την τρέχουσα περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Μέχρι το 2015 υπήρξα μέλος του μη κυβερνητικού οργανισμού για την παραδοσιακή μουσική (International Council for Traditional Music) και έχω λάβει μέρος σε διάφορα συνέδρια και συμπόσια στο εξωτερικό. Εκτός της κυκλοφορίας του βιβλίου μου, εργασίες μου έχουν δημοσιευθεί σε ξένο συλλογικό τόμο (Cambridge Scholars Publishing) καθώς και στην επιθεώρηση θεωρίας και πολιτισμού Ουτοπία.

Από το 2007 εργάζομαι σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ως αναπληρωτής καθηγητής μουσικής.